Gniew Aniołów cz.V

- Nie będę opowiadać Ci reszty. Tych dwóch lat… Przyszłaś wysłuchać innej historii. To były lata, których nie zrozumie człowiek tak zwany „normalny”. Nie wiem nawet jak to określić? „Tułaczka” ? Nie. To nie jest dobre słowo. Raczej „sprzedawanie samego siebie i innych”… Żeby… żeby chronić własne dzieci. Dwa lata budowania nienawiści i pogardy wobec siebie samego.
Cisza. Kobieta sięgnęła po kolejnego papierosa. Wyjęła wolno , pudełko wydało chropowaty dźwięk prześlizgującej się po nim zapałki. Zapach siarki... Dym. Cisza.
Anna nie umiała ukryć już drżenia. Nadeszła chwila, której bała się najbardziej. Żałowała, że nie wyszła na samym początku. Teraz jest już za późno.
„ Dlaczego ona tak bardzo się boi? Przecież to tylko słowa. To nie ona jest tu Minotaurem zniewolonym w katakumbach Knososs. Czuję dziwne mrowienie. Przesuwa się w górę. To nieprzyjemne… Bardzo przykre odczucie. Czy tak fizycznie smakuje strach? Ja chyba spadam z tego mózgu. Z drugiej strony to takie ciekawe… Czuć jak oni. To coś zupełnie nowego…”
- Kolejny obraz, jaki mam w głowie…- mówiła dalej. – Dlaczego tak drżysz?- Annie ślina ugrzęzła w przełyku. Ledwo wycedziła jeden wyraz.
- Przepraszam.
- Nie przepraszaj. Zachowaj swoje drżenie na chwilę, w której naprawdę będzie ci potrzebne. Na pewno chcesz słuchać dalej? Dasz radę?
Annie było wstyd, że jest taka słaba. Skinęła głową i upuściła oczy na deski, jak przyłapane dziecko. Płód w łonie zaczął się poruszać. Mocne kopnięcie w żebro zmusiło Annę do wykonania nieznacznego ruchu. Znów kopnięcie. Cisza. Sięgnęła po kolejnego papierosa. Wyjęła wolno , pudełko wydało chropowaty dźwięk prześlizgującej się po nim zapałki. Zapach siarki... Dym. Cisza.
Obie kobiety siedziały naprzeciw siebie. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniało okno i cisza. Cisza była granicą, która oddzielała jeden umysł od drugiego. Granicą jej bólu… .
- Kolejny obraz… To było wysoko w górach. Pierwszy raz od wielu miesięcy schroniliśmy się w wiosce. Pozwolono nam zostać przez 24 godziny. Na dworze było bardzo zimno. Mróz. Spaliśmy w stajni. Dostaliśmy ciepłe mleko i chleb. Pierwszy posiłek od 3 dni. Ja wtedy… Ja… Po raz pierwszy od dwóch lat poczułam nadzieję. Uwierzyłam, że to się skończy… że przetrwamy… Może to właśnie przez tą myśl, to wszystko się wydarzyło. Czuję się winna, że śmiałam… że byłam taka głupia.
Zapadał zmrok…- Papieros w dłoni prawie dogasał, ale przykleił się do palca. Żar wolno wgryzał się w ciało. Kobieta nawet nie zwróciła na to uwagi. Anna nie mogła znieść dłużej tego widoku. Siedziała jednak nieruchomo. Znów widok pożółkłych kikutów. Dym uniósł się pod sufit.
- Okrążyli nas. Zacieśnili pętlę. Wieś otoczył pierścień 25 uzbrojonych mężczyzn. Plus dwie kobiety z kałasznikowami. Przez szczelinę w deskach stajni widziałam jak kolejno wyciągają z domów wieśniaków. Postawili ich pod ścianą, w szeregu. Lufy karabinów wycelowano w głowy. Były też dzieci. Przeładowano broń. Siedziałam głęboko w sianie. Trzymałam w ramionach córkę i syna. Czułam jak drżą. Wiedziałam, ze ludzie ze wsi nie mają wyboru. To był koniec. Albo oni, albo my. Życie, za życie, dziecko za dziecko. Arytmetyka krwi... Arytmetyka śmierci…
Cisza. Kobieta sięgnęła po kolejnego papierosa. Wyjęła wolno , pudełko wydało chropowaty dźwięk prześlizgującej się po nim zapałki. Zapach siarki... Dym. Cisza. – Arytmetyka. – ostatnie słowo rozbłysło na chwilę w półmroku. Cisza.

Ciąg dalszy nastąpi...