Gniew Aniołów VIII

„ Słyszałem jej myśli. Były o nim… O mężczyźnie. Znów nadeszło wspomnienie. Widziałem ich splecionych w miłosnym uścisku. Ich ciała… Oczy… Wypatrujące siebie. Delikatnie błądzące dłonie… Przesuwające się po jej udach. Usta… Wydobywający się oddech. Ciekaw jestem co oni czują w takiej chwili? Co czują? Nie mogę wejść w to doznanie. Jest w mózgu u niej, ale ja nie mogę go otworzyć. Tak jakby plik odczucia został zbyt mocno skompresowany. Teraz widzę jak leży naga. Białe płótno lekko okrywa jej biodro. On wstaje… Odprowadza go wzrokiem. Mężczyzna się ubiera, nic nie mówi. Widzę oczy Anny. Są smutne, jakieś takie szkliste… Co ten facet robi? Jeszcze przed chwilą poświęcił jej swoją delikatność, pocałunki… Teraz jest jak żołnierz, który strzelił do cywila i udaje, że nic się nie stało… Mężczyzna podchodzi do drzwi. Nadal milczy.
- Alan- Anna chyba chce go zatrzymać. Stanął w drzwiach. Spojrzenie w jej kierunku. – Alan… Jestem w ciąży.- On patrzy na nią chwilę… Jego oczy są złe… Są złe… Wychodzi. Anna wciąż leży nieruchomo w bieli. Płacze… Wyraźnie widzę teraz co czuje. Ona wie, że on nie wróci. Ja znowu nic z tego nie rozumiem. Cholera! O… Udziela mi się ich złość a przecież ja jestem Constans. Nie pobieram argumentów i zawsze oddaję wartość przyjętą. Teraz stało się chyba inaczej. Nie wiem, czy przebywanie tutaj dłużej jest dla mnie bezpieczne.”
Anna usiadła w kafejce przy Butterfly Street . Tu była jej ulubiona włoska knajpka. Kobieta o twarzy Madonny z obrazu podeszła przyjąć zamówienie. Po chwili przyniosła cannelloni pod beszamelem. Gorące danie parowało. Obok stała szklanka z mięsistym, pomarańczowym płynem. Stolik pokrywał obrus w biało-czerwoną szachownicę.
„ Jedzenie. Tak, to zawsze mnie interesowało. Dlaczego ludzie jedzą z takim apetytem. I po co właściwie jedzą? Jak smakuje ta rurka w białej zalewie, którą ona wkłada sobie teraz do ust? Czy to sprawia przyjemność? Jeśli tak, jaka jest forma tej przyjemności. Zaraz. Nie wiem, czy odczuwanie może mieć formę? Może formułę? Druga rzecz, to taka, że spożywanie przez nich jedzenia kojarzy mi się z tym, co oni robią razem w łóżku. I dziwi mnie ta moja własna konstatacja. Jednak myślę, że to nie jest przypadek, że te dwa rytuały ich życia kojarzą mi się wspólnie. Jakby miały jedno źródło. Może one coś zaspokajają? Coś takiego, co człowieka może palić od środka. Coś takiego co sprawia, że czują niezaspokojone pragnienie. Przez to mogą być słabsi. Być może jeśli nie zrobią tego we właściwym momencie ich egzystencja zostanie przerwana? Myślę, że tak właśnie jest. Tak… Tak.”
Anna leżała na sofie w salonie. Przez otwarte okno wpadał dźwięk szczytującego miasta. Firanka woalowała z wiatrem.
Oczy Anny były zamknięte. Gałki pod nimi zaczęły się gwałtownie poruszać. Kiedy się ocknęła jej ciało… Nie była już w salonie!
Była w ciemnym pomieszczeniu. Jej ciało owinięto ciasnym płótnem lub jakąś inną tkaniną.
- Boże ! – krzyknął umysł Anny. Uprowadzili mnie! Jestem skrępowana! Jestem… Oni zanurzyli mnie w jakiejś cieczy. - Płyn był gęsty i lepki. Coś miękkiego, jakby aksamitnego przywierało do jej twarzy. Chciała nabrać powietrza, ale… . Ale nie mogła! Zaczęła się dusić… Nie mogła oddychać… Próbowała wykonać jakiś ruch, żeby wydostać się z cieczy, ale materiał krępował jej ręce i nogi. Była wewnątrz czegoś bardzo ciasnego. Dusiła się… 50 sekunda bez tlenu. Umysł doznawał synchronicznego zawirowania. Falował w bezdechu… 1 minuta 30 sekund… W załamaniach fali tworzy się wir… 2 minuty sekund 15… Podpłynął łabędź. Śnieżnobiałe skrzydła zamarły w bezruchu dłoni baletnicy. Oczy ptaka patrzyły na nią nieruchomo. Obok stał talerz z parującym cannelloni. Szklanka z sokiem pomarańczowym spadła na chodnik, rozpryskując się tysiącem odłamków. Firanka, firanka faluje… 3 minuty, O sekund… Koniec. Mięśnie ciała powoli się rozluźniły.
„ Anno… Anno! Czy Ty mnie słyszysz? Czy widzisz mnie teraz? Anno?!”