Gniew Aniołów cz. IV

- To był początek końca świata. Mojego świata. – słowa Mariki spadły na podłogę.
Musieliśmy uciekać, by przeżyć. Wszystko zostawiliśmy, cały dorobek życia. Piętrowy dom z garażem przestał być ważny. Nie miał już żadnego znaczenia, ani on, ani samochód w leasingu, ani zysk firmy w ostatnim kwartale. Rozumiesz?! W jednej chwili wszystko przewróciło się do góry nogami. Zła Królowa stłukła lustro. Tylko… Tylko… Tylko mnie nie udało się odnaleźć wszystkich jego kawałków. Nie umiem… Nie umiem scalić lustra, sprawić by było gładkie. Nie widzę swojego odbicia… Tak jakby mnie nie było, jakbym nigdy nie istniała.
„Penetrowałem umysł Anny, jej wspomnienie było… Hmmm. Nie wiem jak to określić? Robiło mi się źle w tym wspomnieniu. Jakby to powiedział człowiek? Zaraz, zaraz… Jak to było? O! Oni chyba mówią w takich chwilach, że coś jest bolesne. To zaczyna być ciekawe. Myślałem, że tu będzie nudno.”
Cisza. Kobieta sięgnęła po czwartego papierosa. Wyjęła wolno , pudełko wydało chropowaty dźwięk prześlizgującej się po nim zapałki. Zapach siarki... Dym. Cisza.
„ Te papierosy mi coś przypominają. Kogoś właściwie. Znałem kiedyś takiego mężczyznę. Chodził i mówił, że ludzie mają się kochać. No to się tak pokochali, że skończył na krzyżu. Najpierw kazali mu wnieść krzyż na górę. Upadał wielokrotnie a wtedy go biczowali. Okropny widok. Zupełnie nie rozumiem człowieka. Tej jego drogi również. Od miłości do krzyża.”
Anna cały czas walczyła z drżeniem swojego ciała. Marika patrzyła w podłogę. Deski były matowe, wytarte. Lepiej patrzeć na deski. Wtedy mniej widać.
- Życie sprowadziło się do najprostszych potrzeb. – mówiła dalej. Zdobycie jedzenia, zrobienie kupy i żeby mieć czym się podetrzeć. Przespać się chociaż godzinę, nie czuwać cały czas. Zmyć z siebie ten smród.
Cisza. Oddech… Dym uniósł się pod sufit.
- Poczucie bezpieczeństwa… Było nieosiągalne. Zapłaciłabym każde pieniądze, każde pieniądze, każde… Oddałabym nerkę, nogę, zęby… Za jedną noc snu bez nasłuchiwania, bez dławiącego drżenia, które wywołuje jedna złamana gałązka. Czekasz… Jest noc… Zimno… Czekasz oparta o drzewo, żeby nie zasnąć. Walczysz z własnymi powiekami… Coś poruszyło się kilka metrów ode mnie. Budzę wszystkich. Szepczę, żeby nas nie usłyszeli. Uciekamy. To nie jest łatwe. Trzeba poruszać się jak zwierzę. Delikatnie jak sarna stawiać nogi, by nie złamać gałęzi, by nie zdradzić swojego położenia.
- Bo wiesz… Kiedy chcesz przetrwać stajesz się zwierzęciem. Twoja dusza opuszcza się do tego poziomu. Wraca w atawistyczny sposób tam, skąd przyszła. Twoje oczy i pragnienia są zwierzęce. Myśli są zwierzęce. Jednego dnia jesteś uciekającą sarną. Ale kiedy tak ciągle uciekasz… W lęku i popłochu, zaczynasz marzyć by stać się wilkiem. Albo po prostu położyć się na Ziemi, przytulić do niej i zasnąć. Zasnąć na zawsze, żeby jutro już nie nadchodziło… Jutro jest lękiem… Jutro jest lękiem… Jutro jest lękiem… - melodia zgasła. Wyłączono dźwięk. Cisza. Widać tylko ruch warg.
Papieros w dłoni prawie dogasał, ale przykleił się do palca. Żar wolno wgryzał się w ciało. Kobieta nawet nie zwróciła na to uwagi. Anna nie mogła znieść dłużej tego widoku. Siedziała jednak nieruchomo. Wtedy zobaczyła, że dłonie Mariki nie mają paznokci. Długie, smukłe palce zakończone mięsnym kikutem, w które wgryzł się brud i nikotyna.
- Uciekliśmy. Nie zauważyli nas. Zatrzymałam się. Wymiotowałam. Strach wstrząsał moim ciałem, wyrzucał się ze mnie wymiocinami.
Przytuliłam swoje dzieci. Przepraszam Was, tak bardzo Was przepraszam, że się boję. - Ręce Mariki objęły jej ramiona. Skrzyżowały się. Wyglądało to tak, jakby Kobieta chciała się wtulić w siebie. Niedopałek bezszelestnie upadł na deski. Cisza.