Gniew Aniołów cz.II

Anna chciała być już w domu. Zamknąć się na klucz przed światem. Położyć na wersalce i wsłuchać we własne ciało. Poczuć te malutkie rączki, namacać główkę.

" Kiedy wszedłem leżała na sofie. Zaskoczył mnie jej widok. Na uszach miała stetoskop. Jego koniec dociskała do brzucha i nasłuchiwała czegoś. Czy jestem w stanie usłyszeć to co ona? Zaraz. Tak, słyszę. Ta dziewczyna słucha bicia serca płodu. Nigdy wcześniej tego nie slyszałem. Taki szeleszczący a jednocześnie głęboki dźwięk. Rytmiczne, bardzo szybkie uderzenia. Ona się uśmiechnęła, ja mimo woli też. Ta dziwna muzyka była przyjemna."

Anna przymknęła oczy. Słuchała dźwięku serca swojego dziecka. To ją odprężało, tak bardzo chciała poznać tę małą istotę. Jeszcze tylko 8 tygodni... Pomiędzy rzeczywistością a snem zobaczyła oczy...

Śniła o czarnej ziemi, kopała w niej łopatą. Zrobiła nieduży otwór i włożyła nasienie. Po chwili z grudek ziemi wydobył się nieśmiało biały pęd, który szybko przeistoczył się w zieloną łodygę.
Jakiś dźwięk zaczął uderzać w bębenki jej uszu. To...
Telefon dzwoni.
Anna wstała i leniwym krokiem podeszła do aparatu.
- Słucham ?
- Cześć to ja. Reportaż jest znakomity. Puścimy go w następnym numerze. - powiedział Naczelny.
- Tak? To dobrze.
- Nie cieszysz się?
- Sama nie wiem...
- Dziwna jesteś. Jeśli chodzi o kasę, to chciałem powiedzieć, że dam Ci premię.
- Dziękuję.
- Ok. Weź sobie trzy dni wolnego. Jesteś jakaś... Jakaś inna. Odpocznij... Może... MOże to przez ...
- Przepraszam, muszę się położyć. To do poniedziałku.
- No hej.
Anna odłożyła słuchawkę. Przez chwilę stała nieruchomo, patrząc w głąb pokoju.

WTOREK, trzy tygodnie wcześniej. Godz. 8.30 - rano

Był pochmurny, deszczowy poranek. Anna trzy dni temu umówiła się na wywiad. Nie powinna być zdenerwowana. W końcu wykonywała ten zawód już tak długo. A jednak... Była.
Wzięła prysznic i natarła się olejkiem. Wszystko robiła powoli, w skupieniu. Jakby odprawiała jakiś niezrozumiały ceremoniał. Potem podniosła kosmetyczkę i kolejno wyłożyła z niej na blat umywalki: podkład, tusz do rzęs, róż i pomadkę. Kiedy skończyła spojrzała sobie ostatni raz przed wyjściem w oczy. Odbijały się w lustrze, ciemne tęczówki o powiększonej źrenicy.
- Dlaczego się jej boję? Dlaczego?!

Kiedy wchodziła do pokoju Kobiety, była bardzo spięta. Tak bardzo, że drżały jej koniuszki palców u dłoni. W pomieszczeniu panował półmrok. Powietrze stało, wisiało ciężką wilgotnością. Przyklejało się do ciała...
Kobieta siedziała przy oknie. Patrzyła przez szybę. Tępo i bez wyrazu. Annę przeszył dreszcz. Czuła mrowienie od miednicy, aż do kręgosłupa.
- Dzień dobry - powiedziała cicho Kobieta. Wtedy jej oczy spojrzały na Annę. Były niebieskie, zimne i przenikliwe. Annę omiótł ich stalowy dotyk. To było niemal fizyczne doznanie. Obie kobiety na chwile przykuła do siebie cisza. NIebieskie oczy wptarywały się w Annę, badały jej ciało... Krągły brzuch.
- Proszę usiąść- powiedziała w końcu Kobieta. - Tutaj, przy oknie.
- Dziękuję.
Anna usiadła na stołku, dokładnie na przeciw Kobiety. Jej twarz była jak posąg. Zastygła w dziwnym grymasie rysów twarzy. To było coś tak dziwnego, ten wyraz... Anna nie mogła znaleźć na to określenia, jeszcze nie teraz. Chciała zacząć jakoś rozmowę:
- Przyjechałam do Pani... - powiedziała.
- Tak, wiem.- odparła Kobieta. - Mam na imię Marika.
- Anna jestem - wyciagnęła dłoń w jej kierunku. Kobieta dziwnie dygnęła, jakby spłoszona niespodziewnym ruchem ręki, jak człowiek uchylający się przed ciosem.

CIĄG DALSZY NASTĄPI...