Awatar- dzieło życia reżysera

Dziś byłam w kinie. Szłam tam z bardzo mieszanymi uczuciami . Bo nie lubię go za Titanica a uwielbiam za Terminatora, Otchłań i Obcego. Do tego wszystkiego nie jestem fanką S-F. Ale... Mimo skrajnych recenzji i mojej niechęci... wibiło mnie w fotel. Nakreślony przez niego świat w 3 D jest ... Jest wspaniały. Ale tym razem to nie tylko zasługa efektów specjalnych, choć przyznam szczerze, że dzięki nim byłam wewnątrz tego świata... Świata Pandory, który tak naprawdę jest niebem- marzeniem każdego z nas. Na pierwszy rzut oka oglądamy kolejną wysokobudżetową hiperprodukcję amerykańską. Rozżalona sztampą Titanica, nawet nie staram się dociekać czegoś w filmie. Ale nagle zaczyna mnie wciągać, uwodzić cały ten magiczny świat. I dostrzegam, że tym razem reżyser zakodował film. Odnajduję w nim nieśmiało ukrytą wielokuturowość postaci. Na pierwszy plan wysuwa się pogarda USA w obliczu historii starej i nowej. J.C. wyraźnie krytykuje swoją ojczyznę za zniszczenie cywilizacji Indian, co jednocześnie wiąże z niszczeniem przyrody i symbiozy człowieka z nią. Obnaża USA za politykę starą i nową. Za prowadzone wojen, które mają na celu zyski a nie dobro kogokolwiek. Wciąga w to całą kulturę Zachodu, wskazując palcem na brak tolerancji religijnej, brak poszanowania przyrody i zapomnienie tego, kim naprawdę jesteśmy... Ludźmi a nie jak przewrotnie nas nazywa: Ludźmi Nieba. Mieszkańcy dalekiej planety są z Pandory. W prosty sposób J.C. odwraca kuturową konotację skojarzeń:Pandora - ( u niego dobre), LUdzie NIeba- to my-zło. To kolejna zabawa, która jest apelem o przewartościowanie tego, co nam wydaje się doskonałe. Film historyczny w dziejach kinematografii.