Nasze pierwsze spotkanie było zupełnie przypadkowe. On nie był w planach, zupełnie się przydarzył... Pojawił się z nikąd, tak samo jak był Nikim. Zobaczyłam go na zdjęciu, wyglądał okropnie. Od razu go zlekceważyłam. Był brudny, zaniebany i ewidentnie biedny. Zlekceważyłam go, bo czy takich społecznie się nie lekceważy? Czy nie spycha na margines, pomimo, że On już dawno tkwi poza nim?
Jednak On miał w sobie jakąś siłę, która miała mnie przyciągnąć. Jej emanacja zmusiła mnie do spotkania. Propozycja wyszła od niego. Nie byłam zachwycona, kiedy jechałam. Wysiadłam z samochodu. On już czekał. Stał w starej, poszarpanej marynarce. Patrzył mi prosto w oczy. Kiedy podeszłam bliżej, jeszcze bardziej odczułam jego smutek, osamotnienie i potworną biedę. Miał lodowate dłonie, ale kiedy zobaczyłam, że stoi boso na śniegu, moje serce zamarło a maskę na twarzy złamał grymas wspólczucia.
- NIe chcę litości. Ona nie karmi, tylko zabija. Chce byś zostala. Jestem już stary i bezradny. Świat mnie zapomniał, bo dla nich jestem nikim. Zwykłym żebrakiem. A ja nikogo nie proszę o pieniądze, ja tylko proszę, by ktoś miał odwagę ze mną być.
Weszłam do środka... Wewnątrz było ciemno i bardzo zimno. Powietrze , które wydychałam zamieniało się w biały obłok, wędrujący pod ponury, oberwany sufit.
"Dobrze"- pomyślałam. Zrobię to.
Mój brzuch wskazywał, że lada moment życie wyjdzie na świat. Wiedziałam, że muszę załatwić najpierw tę sprawę i dopiero pocznę nowe życie. To był dzień Św. Mikołaja. Pomimo, że On był tylko żebrakiem trzeba było Notariusza, Banku i całego ceremoniału Konsumpcyjnego Świata, by nabyć jego akt własności. Akt posiadania Żebraka. Najdziwniejsze byo to, że Bank ustanowił na nim zastaw hipoteczny. Hipoteka na przybłędzie. Na nim, czyli Nikim.
Ciąg dlaszy nastąpi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz