Zaczęłam się przechadzać po jego wnętrzu, pomimo poszarpanej duszy, zniszczonego serca, było w nim coś bardzo ujmującego. Przeszłam wszystkie pomieszczenia, gładziłam dłonią wytartą poręcz starych schodów. W pewnym sensie dotykałam czyjegoś życia, które przeminęło... Odeszło wraz z pierwszym śniegiem. Usiadłam na stopniach Żebraka, zamknęłam oczy i zobaczyłam jego Przeszłość. W oknach powiewały firanki, ściany były pastelowe, po korytarzu biegały dzieci. Wszystko tętniło życiem, gwarem, radością. Jego radością. W niczym nie przypominało to Żebraka, którym teraz był.
Otworzyłam oczy. Dopiero teraz dostrzegłam, że obok mnie stoi laska oparta o schody. Była bardzo stara, jej rękojeść wyżłobiła czyjaś dłoń. Ktoś ją tutaj zostawił na zawsze.
- Przywrócę Ci blask i radość życia. Znów poczujesz się potrzebny i kochany. - wiem jak bardzo cierpiał po stracie swojej rodziny. Chciałam mu to wszystko wynagrodzić. Ale najpierw musiałam urodzić, żeby wziąć się do tak trudnej pracy. Przekręciłam w zamku klucz wielkości swojej dłoni.
Przed oczami miałam wizję jego nowej duszy i do dziś nie wiem, czy to było moje, czy Jego.
każdy w życiu spotyka tagiego żebraka, tylko nie każdy go zauważa.. dla każdego jest czym, kimś innym..
OdpowiedzUsuńTo prawda. Jednak ta historia znajdzie swój finał :-)
OdpowiedzUsuń