Dziecko urodziło się sześć dni później. Po ceremonii spotkania Notariusza, Banku, mnie i Żebraka. Decyzja zapadła, zrobię wszystko, by odzyskał blask.
Mój dom, pogrążony w ruinie, z odłamkami pancernych pocisków w cegłach, zarastający winną latoroślą. Mój Dom, czyli on Żebrak, proszący o uwagę i miłość. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. I wiem, jak bardzo On ukochał mnie.
Wyszłam ze szpitala 5 dni po porodzie. Z dzieckiem na rękach i przy piersi, cegła po cegle, metr po metrze odzyskiwałam jego duszę z szacunkiem i pietyzmem dla poprzednich lokatorów. Były tylko dwie rodziny NIemcy i Polacy. Polacy od 45 roku. Czułam serecm każdy element tego domu i historię ludzi, którzy w nim żyli przede mną.
p.s. Mój dom ma 104 lata.
Poznałam (troszkę) ostatnio ten DOM.
OdpowiedzUsuńPachnie historią :) i uczuciami.
cegła po cegle.. własnymi rękami.. jak feniks z popiołów.. powstanie, bo dusza wciąż, nadal, nieustannie żywa...
OdpowiedzUsuńPięknie :)
OdpowiedzUsuńBardzo go kocham!
OdpowiedzUsuńPieknie to napisalas i wyobrazam sobie jak mozna sie zakochac w takim domu. Ja zawsze musze "czuc" miejsce gdzie chce zamieszkac, energia, to takie wazne. Powodzenia i szczescia!!
OdpowiedzUsuńDziękuję Ci Stardust! A szczęścia i powodzenia wzajemnie i Tobie i wszystkim Czytaczom :-)
OdpowiedzUsuńWiesz, Madame... kiedyś myślałam, że znalazłam swoje miejsce na ziemi. Dziś nie jestem tego pewna...
OdpowiedzUsuńMam tez w pamięci taki dom... może kiedyś coś z tym zrobię :)
NIe wiem, czy to jest moje ostatnie miejsce na Ziemi, ale wiem, że jest niezwykłe... NIvejko. Ożywienie starego domu to również kupa nerwów, ale efekt warty całego poświęcenia.
OdpowiedzUsuńZapraszam Panią do odebrania nagrody u mnie :)
OdpowiedzUsuńProszę przy-być :)
Nagrody? Jakiej nagrody i za co? Czymże ja sobie zaslużyłam?
OdpowiedzUsuń